تهران - کوچه پس کوچه های مدینه حال و هوای دیگری به خود گرفته است پیوند آب و آینه همه را به تکاپو انداخته است دو انسان پاک و مطهر لحظه زیبای ازدواج خود را جشن گرفته اند.

زمین زیباترین لحظات را پایکوبان به سرور و شادی می پردازد،‌ فرشتگان به واسطه این هلهله و شادی به زمین آمده اند تا گل هایی از جنس نور بر سر اولین امام شیعیان و ام ابیها بریزند.
مدینه امروز دست افشان اتفاق زیبا و مبارکی است پیوند دو موجود آسمانی در کوچه های بی پناه شهری که بچه ها هر شب منتظر نان و رطب هستند تلاقی عشق و محبت و دوستی است.
پیوند خجسته ای که در خود لحظه ها و سال های غم و اندوه آینده را در سر می پروراند لحظه ناله ها و راز و نیازهای مولا علی (ع) در چاه و شکستن پهلوی حضرت زهرا (س).
امشب ستاره ها کاروان جشن به راه انداخته اند و فرشتگان و ملائک لحظه ها را به نظاره نشسته اند تا در گذرگاه وصال دو شاخه مهربانی و عشق پایکوبی کنند.
امشب زیباترین عطیه الهی با همراهی فرشتگان پای در خانه نور می گذارد خانه ای که از آن حضرت علی (ع) مردی از دیار بهشت است که در عین صلابت و ابهت در برابر پیامبر اکرم (ص) متواضع و صبور نشسته است.
به واقع در کجای این دنیای خاکی همتایی برای حضرت زهرا (س) و در عین حال همسری در شان حضرت علی (ع) پیدا می شد و کدام گل سرسبد آفرینش می توانست همسری علی علیه السلام را بپذیرد اگر فاطمه (س) نبود.
چه کسی چون حضرت علی (ع) می توانست با همه فروتنی و جلال و جمال در ایمان لایق و شایسته خواستگاری از بزرگ بانوی عالم باشد بانویی که بی نظیرین و بی همتاترین همسر برای امام اول شیعیان بود.
بانویی که نه تنها دختر رسول خدا (ص) بود بلکه در پاکی، عصمت، الهی بودن و مقام بلندش نزد خدا کسی شک و تردید به خود راه نمی داد و بسیاری از مردان عرب آرزوی همسری چنین گل سرسبدی را داشتند.
هدف از ازدواج مولای متقیان علی (ع) و بانوی عالمیان فاطمه زهرا (س) کمال انسانی و رضایت خداوندی و نمایش اوج بندگی معبود بود.
ازدواجی که می تواند الگوی تمامی انسان ها برای پیوند آسمانی باشد پیوندی که اگر هدف آن رسیدن به کمال، آرامش، آسودگی خاطر، سادگی، بی ریایی، ایمان واقعی، اخلاق نیکو و رفتار پسندیده باشد بدون شک سعادت دنیوی و اخروی پاداش آن خواهد بود.
پیوند آسمانی آب و آینه بر تمامی آسمانیان مبارک باد.

امام علی بن ابی طالب بن عبدالمطلب(ع) پس از هجرت به مدینه منوره و دو سال اقامت در این شهر مقدس، با دختر پسر عمویش فاطمه بنت محمد(ص) بن عبدالله بن عبدالمطلب ازدواج نمود و با پیوند مبارک و مطهر خویش، خانواده ای پاک و پاکیزه را بنیان نهاد.
حضرت علی(ع) در آن هنگام، جوانی 25 ساله و حضرت فاطمه زهرا(س)، دوشیزه ای رشیده و نُه ساله بود، که از جهت رشد جسمی، ایمانی و فکری سرآمد دختران و بانوان عصر خویش بود.
پیش از حضرت علی(ع)، چند تن از بزرگان و یاران رسول خدا(ص) از این بانوی کریمه خواستگاری کرده و ابراز تمایل به خویشاوندی با رسول خدا(ص) نمودند، ولی با بی اعتنایی و پاسخ منفی رسول خدا(ص) روبرو گردیدند.
زیرا آن حضرت، هیچ یک از آنان را شایسته همسری فاطمه زهرا(س) و هم شأن وی نمی دانست. تا این که پسر عمویش که دست پرورده مکتب توحیدی وی بود، پا پیش گذاشت و از دختر گرامی اش خواستگاری نمود.
حضرت محمد(ص) پس از مشورت با دخترش فاطمه زهرا(س) و اعلام رضایت وی، به حضرت علی(ع) پاسخ مثبت داد و زمینه ازدواج آن دو را فراهم نمود.
درباه تاریخ ازدواج آن دو، اتفاق چندانی میان مورخان و سیره نگاران نیست. همان طوری که در نوزدهم ذی حجه اشاره کردیم، برخی از آنان روز اول ذی حجه سال دوم، برخی روز ششم و برخی نوزدهم ذی حجه و عده ای محرم سال سوم و گروهی هم ماه صفر سال سوم را بیان کرده اند.
اما علامه مجلسی(ره) در کتاب گرانسنگ "بحارالانوار" به نقل از شیخ مفید(ره) گفته است: شب 21 محرم سال سوم هجری که شب پنج شنبه بود، مراسم زفاف حضرت فاطمه زهرا(س) برگزار گردید و آن بانوی بزرگ اسلام به خانه مولای متقیان علی بن ابی طالب(ع) منتقل شد. بدین جهت روزه گرفتن روز 21 محرم به عنوان روزه شکر، مستحب و پسندیده است.
از ازدواج مبارک آثار آن دو عزیز، پنج فرزند والا گُهر دیده به جهان گشودند، که به ترتیب سن عبارتند از: امام حسن مجتبی(ع)، امام حسین(ع)، زینب کبری(س)، ام کلثوم(س) و حضرت محسن(ع) که پیش از تولد بر اثر ضربات دشمنان اسلام در رحم مادرش به شهادت رسید.